O tío Roque

REIGADA (SANTA MARÍA MADANELA), Manzaneda, Ourense

Compilador: Xosé Lois Foxo

Tipo: música

Contido

Recollida de Clara Baldonedo Sarmiento de Mouruás – San Xoán de Río

Detalles

Decía o tío Roque con moito saber
das cousas da ialma eso que máis tén
o tío Roque era un home de bon parecer
empinaba o codo millor que ninguén.

I anque era cristiano medio faguer
non rezaba nunca eso que máis tén.

O tío Roque tiña sete fillos
e todos naceron con cara de pillos
os outros rapaces iban á doutrina
iles de aprendela entráballes grima.

I o pai defendios faguedes moi ben
que o que enseña o cura a naide mantén.
Comede, bebede e xogade ben
que agora a doctrina eso que máis tén.

Chegou o preceuto
cousa que o tío Roque non podía ver.
Eu non me confeso, eu non teño que
nin mato, nin roubo, nin daño a ninguén
e das outras cousas que eu poda faguer
o señor abade de que tén que saber.

Que comulguen eles, eso que máis tén.
Un día o tío Roque non se atopou ben
doíanlle as costas i o lombo tamén
chamaron ao médico pra medicinar
torceu o fuciño e dixo esto vai moi mal
correo o abade pra o confesar
pero o demo cornudo inda corre máis.

Montou a cabaliñas e botou andar
chegaron ao inferno e untárono ben
i o pobre Roquiño comenzou a arder
i os demos aínda ríndose cara el
decianlle á orella; - I eso que máis tén!.

Coitadiño Roque, fixéchelo ben
das cousas da ialma non quixo saber
i agora no inferno que lle queda: - arder.

Categoría

Cantares varios