As coplas dos mangantes

Castromil, CASTROMIL (NOSA SEÑORA DA ENCARNACIÓN), Mezquita (A), Ourense

Compilador: Francisco Fernández Rei e Carme Hermina Gulías

Tipo: voces

Contido

Informante: Un veciño, 65 anos ca., labrego,
Data: Marzo do 1975.
Gravación: M. González González.
Transcrición: F. Fernández Rei.
Fonte: AGO-ALGa.

Detalles

Atención poñan, señores,
no que eu lle vou a contare;
a còpliña dos mangantes
que fala toda a verdai.

Coitada da nòsa España,
como ela ha de mädrar,
mantên a tantos mangantes,
que non quèren traballar.

Falareille dor labradores,
que os outros son maus de contar,
por haber tantos na España,
eu non llos sei difrenciar.

Falareille dor labradores,
qui ê xente máis esclava que hai,
pèro aora xa se remontan,
è non quèren traballar.

Xa empèzan na decrúa,
por non quereren labrar,
van onda os que tein tratores
que lle vaian decruar.

Na bima xa quenta o sol,
xa nunca quèren bimare,
è sòlo poin a disculpa,
que ar vacas lle quèren moscar.
Pòbrer leirar dor mangantes,
que mal elas van a andar,
como o trator non as labre,
pronto quedan a empoular.

Despouxa xa ven a hèrba,
hèrbiña non quèren segar,
todas as máquinas que hai,
xa as andan a pescudar.

O que ten ar maquinarias,
xa as pon a funcionar
i-a hèrbiña dor mangantes,
xa lla vai a mandrullare.

Or mangantes i-à gadaña
mui mal se dèben levar,
que por boa que sea a gadaña,
o mangante co ela non quèr segar.

¡Òh, coitados dor mangantes!
co Faustino han de poxar,
pra que lle amandrolle a hèrbiña,
por eles no a querer segar.

Despouxa vên a seitura,
a fouz pra eles non naceu,
dicen que rabeen as pallas,
antes de segalas eu.

Van busca-los pertugueses,
alá ó seu Portugal,
por mor das cuatro palliñas,
si llas quèren vir segar.

Os pertugueses contèstan:
-¿A ver cuanto vou gañare?,
que aora menos das quinièntas,
palla eu non vor vou cortar.
Entonces o mangantiño,
todo o que lle piden dá,
polas súas cuatro palliñas,
que el non quería segar.

Acòrdan os portugueses,
ó ver que os van a buscare.
Dicen: -Vamos lá prá España,
prór mangantes estafare.

Xa forman as súas cuadrillas,
entran mancos e tullidos,
dicen que ó chegar á España,
todos gañamos o mismo.

Xa cá vein os pertugueses,
mui contentos a cantar,
que os cuartos dos mangantiños
prás súar maus van a pasar.

O pertugués na segada,
sòlo pide sol è vento,
veña viño á ringalleira,
è tamên bo mantimento.

Veña o viño á ringalleira,
è non nos falte o mantimento,
que a segada dor mangantes,
ela se fará co tempo.

Despous xa vèñen as mallas,
son cousas de reunión,
alí sea mangante ou non sea,
na aira está a para-lo sol.

Nar mallas todos somos mangantes,
todos temos que pagar,
que nas êpocas de aora,
xa naide sabe mallar.
Despois vên a sementeira,
non fan máis que mädrugar,
pèro non ê por sacar grande xeira
nin por querer traballar.

Ê porque á media mañá,
cuando o sol empeza a quèntare,
xa se quèren vir pra casa
á sombriña a descansar.

Máis tarde vein ar matanzas,
alá polo mes de natal.
Pra entonces xa non hai mangantes,
xa todos somos igual.

Alí todos reunidos,
no carracheiro do lare,
contando or nòsos contiños,
i-a botella sin parare.

Bon tèmpiño dar matanzas,
propio do mes de natal,
ese chámase o bon tempo,
anque nel estea a nevare.

Bois patrois or dar matanzas,
esto tamên ê verdai,
traballiño dannos pouco,
i-a botella sin parar.

I-èsta ê a copla dor mangantes,
que o Pèpe a descurriu,
è no seu corto talènto
bèn pouco nela mentiu.

Categoría

Bloque oriental